به گزارش مشرق به نقل از ایسنا، در چند ماه نخست زندگی، نوزادان تنها می‌توانند اشیایی که در حدود فاصله ۲۰ سانتیمتری از آنها قرار دارند، ببینند اما در هفته‌های دوازدهم و شانزدهم پس از تولد قدرت بینایی نوزاد بهبود می‌یابد و در نتیجه اشیاء را واضح‌تر مشاهده می‌کند.
اختلالات بینایی در کودکان معمولا در فاصله ۱۸ ماهگی تا چهار سالگی بروز می‌کنند که معمول‌ترین آن در انواع مختلف انحراف چشم است.
انحراف چشم عبارت است از عدم هماهنگی حرکت عضلات چشم یا عدم توانایی تمرکز بین دو چشم است که باعث می‌شود چشم‌ها در جهات متفاوتی قرار بگیرند.
نوعی از انحراف چشم که سه تا پنج درصد کودکان را مبتلا می‌سازد اختلالی است که در آن یک چشم نسبت به چشم دیگر اندکی چرخیده و منحرف می‌شود که البته این مشکل در واقع مربوط به چشم نیست بلکه مغز عامل اصلی این عدم هماهنگی است.
همچنین نوع دیگری از انحرافات چشمی در کودکان مشکل عدم هماهنگی در تمرکز بین دو چشم است. در این عارضه یک چشم از چشم دیگر دوربین‌تر می‌شود. این مشکل بینایی که دو تا سه در کودکان را مبتلا می‌سازد به سختی قابل تشخیص است چرا که کودکان اغلب متوجه اختلال در بینایی خود نمی‌شوند.
یکی دیگر از مشکلات بینایی در کودکان تنبلی چشم است که برای درمان آن اغلب استفاده از قطره چشم، لنزهای تجویزی و در شرایط جدی‌تر حتی عمل جراحی نیز توصیه می‌شود. تنبلی چشم قابل درمان است اما به شرط آنکه زودتر تشخیص داده شود.
در مورد درمان اختلالات بینایی و معاینه آن در کودکان پزشکان نظرات متفاوتی دارند. به طور مثال بسیاری از چشم پزشکان معتقدند که معاینه چشم باید بخشی از معاینات کلی معمول برای کودکان باشد. از طرفی اپتومتریست‌ها پیشنهاد می‌کنند که معاینات چشم باید به طور مکرر توسط یک متخصص چشم بررسی شود. به این ترتیب در صورتی که در معاینات اولیه مشکل بینایی در کودک مشاهده شد، اپتومتریست بررسی دقیق‌تری انجام خواهد داد.
مهمترین علائم هشداردهنده اختلالات و بیماری‌های چشمی شامل مالیدن چشم‌ها، تورم، ریزش اشک، قرمزی، حساسیت به نور، تاری دید، افتادن پلک و یا تغییر رنگ مردمک چشم هستند.
مشکلات و اختلالات بینایی در کودکان اغلب با علائمی چون مالیدن چشم‌ها، نزدیک شدن زیاد به صفحه تلویزیون و لوچ بودن چشم‌ها شناخته می‌شوند اما گاهی ممکن است این علائم مشهود نباشند که در نتیجه عدم تشخیص ودرمان به موقع به اختلالات شدیدتر منجر می‌شود.
